Балаға нені үйрету керек?

Балаға нені үйрету керек?

Өзіңді сүй. Өзін-өзі сүю - барлық қабілеттердің ең негізгісі және маңыздысы. Бала өз өмірін бағаламайынша, ол белсенді болмайды, яғни ол өзін-өзі жүзеге асыра алмайды.

Мінез-құлықты түсіндіру. Бала әртүрлі өмірлік жағдайларға түседі, ол жай ғана шатастыруы мүмкін. Егер бала адамдардың мінез-құлқын түсінуге және түсіндіруге үйренсе, ол мұндай жағдайларда ренжуге бейім болмайды. Мысалы, мұғалім оған айқайлады. Бүгін оның жүйкесі басылды деп ойлауы мүмкін, ол қатты шаршады, сыныпта оған кедергі жасайтын тентек адамдар көп.

Өз мінез-құлқыңызды түсіндіріңіз. Сабақта өзін қалай ұстағанын, жақсы немесе жаман екенін, неліктен оның басынан өткенін және оған қалай қарайтынын түсіндіре алады. Сонда ол олардан не қалайтынын, оның нені дұрыс істемейтінін және неге бұлай болатынын жақсырақ түсіне алады.

Сөздерді қолданып сөйлесу. Өзіне не болып жатқанын сөзбен түсіндіре алатын бала басқалардың өзін жақсы түсінуіне көмектеседі және сол арқылы көптеген қиындықтар мен қиындықтарды жояды. Бұл жерде ол мұғалімге көрінгендей қыңыр болып, жауап бермей, күні бойы ештеңе істемеді. Бала алғашында қатты қорқып кеттім, себебі одан бірінші сұралмаған, сосын оған екіжүзділік бергеніне ренжіп, күні бойы ол өлеңді білетіндей қорлықпен айтып отырса, мұғалім олай ойламайды. жылап қалағанына жауап бермеді.

Ой мен іс-әрекеттің айырмашылығын түсініңіз. Бала бір нәрсені сезе алмайды, басқасын ойлай алмайды және үшіншіде әрекет ете алмайды. Оның балаша, таза қарым-қатынасы бар. Егер ол бір нәрсеге алаңдаса, сіз оны өз сезімдері туралы айтуға үйретуіңіз керек және оларды ол қорқатын немесе ұялатын тұрақты ойларға айналдырмаңыз. Содан кейін оның психикалық ауруы өтеді, ал баланың санасы іс-әрекетте жүзеге асыратын тәрбиелік немесе басқа тапсырманы қабылдай алады. Сондықтан балаға өзінің жағымсыз эмоцияларына әңгіме, ойын, сахналау, сурет салу, пантомима арқылы жауап беруге көмектесу ұсынылады: «Қазір сізді мазалаған нәрсені сал, көрсет, айт, ойна, содан кейін бастаймыз. сендермен үй тапсырмасын орындау!».

Сұрақ қою. Балалардың «Күн неге аспаннан түспейді?» деген ғажайып сұрақтарына қызықпай, жауап беруді тоқтатсақ, балаларды мектепке дайындау, оқуға деген қызығушылық, танымдық қабілеттер туралы әңгімелердің бәрі артық болып шығады. , «Неге балық суда тұншылмайды?» , «Адамдар неге қартаяды?», ...

Егер біз қызығу инстинктін сақтағымыз келсе, бес жасқа дейін баланың сұрақтарына қуанып, оларға жауап табудың жолдары бар екенін білуі керек. Балаларды сұрақтарға өздері жауап табуға, оларды іздеуге және табуға көмектесуге үйрету керек.

Күрделі сұрақтарға қарапайым жауаптар жоқ екенін түсініңіз. Бала өмірде күрделі сұрақтарға, әлеуметтік және ғылыми мәселелерге тап болады. Оған үнемі: «Сен әлі кішкентайсың», «Бұл сенің шаруаң емес», «Өсесің - сен түсінесің» деп айтудың қажеті жоқ. Сіз пердені көтеріп, барлық сұрақтардың біржақты жауаптары жоқ екенін көрсете аласыз. Осы арқылы біз баланың ақ-қарасын ғана емес, стереоскопиялық, ғаламдық ойлауын дамытамыз.

Сәтсіздіктен қорықпа. Бір нәрсені үйрету үшін бала қателіктер мен сәтсіздіктерден қорықпауы керек. Балаларға қателіктерден сабақ алатынын түсінуге көмектесу керек. Оның үстіне бұл үшін балаларды қорлау, жазалау мүмкін емес. Қателік пен сәтсіздіктен қорыққан бала өзіне сенімсіз, нағыз жеңіліске ұшырайтын адам болып өседі.

Үлкендерге сеніңіз. Балаға үлкендерге сену керек, бірақ ата-ана баласы үшін үнемі онымен әртүрлі ойындар ойнап, оны: «Ботқаны же, үлкен боласың», «Анам әрқашан шындықты айтады», «Сенім жоғалады. Әке - ең күшті және ең батыл».

Кейде ата-ана баланың әлсіз жақтарын білсе, оларға сенбейді деп ойлайды. Адамның кемелсіздігін мойындасақ, баланың сенімінен таймаймыз.

Өзіңіз ойлаңыз. Өзінің бірегейлігін және таңдау қабілетін сезіну адам болмысының маңызды бөлігі болып табылады. Бұл қабілетті баланы жазалаудан немесе күлкіден қорықпай өз ойын айтуға ынталандыру арқылы оңай үйретуге болады. Ешқайсымыз рухы әлсіреген немесе ақыл-ойы әлсіз адамды тәрбиелегіміз келмейді. Біз балаларымыздың салиқалы шешімдер қабылдағанын, парасаттылық пен өзіндік сенімнің болуын қалаймыз. Ол үшін бала мектеп бітіріп, ересек болғанша күтудің қажеті жоқ. Баланың жеке басына деген құрметімізді бүгінгі күні көрсету қажет.

Ересек адамға не нәрсеге сенуге болатынын біліңіз. Бес жасқа дейін бала өзі көтере алмайтын көптеген жағдайлардың бар екенін білуі керек. Ол үлкен балалардың қоғамдастығына, топтың жабайы мінез-құлқына және басқа да көптеген жағдайларға төтеп бере алмайды. Қиын кезде көмекке келген, оларды түсініп, құқықтарын сақтай алатын балаға үлкендердің, ата-ананың шынайы досы бола алатынын балаларға түсіндіруіміз керек.

Любить себя. Любовь к себе – наиболее фундаментальная и существенная из всех способностей. Пока ребенок не будет ценить собственную жизнь, он не станет деятельным, а значит, не сможет реализовать себя.

Интерпретировать поведение. Ребенок попадает в различные жизненные ситуации, в которых он может просто растеряться. Если ребенок научился понимать и объяснять поведение людей, он не будет склонен огорчаться в подобных ситуациях. Например, учительница накричала на него. Он может подумать о том, что у нее сегодня сдали нервы, она очень устала, в классе много шалунов, которые ей мешают.

Объяснять собственное поведение. Он сможет объяснить, как он вел себя на уроке, хорошо это или плохо, почему это с ним случилось и что он при этом чувствует. Тогда он лучше сможет понять, чего от него хотят, что он делает не так и почему с ним это случается.

Общаться с помощью слов. Ребенок, который может объяснить, что с ним происходит, словами, помогает другим лучше понять себя и этим снимает многие проблемы и неприятности. Вот он, как кажется учителю, заупрямился, не стал отвечать и весь день ничего не делал. Учителю не будет так казаться, если ребенок просто скажет, что сначала он очень испугался, потому что его никогда не спрашивали первым, а потом огорчился, что ему поставили двойку, и весь день было так обидно, что знал стихотворение и не ответил, что хотелось плакать.

Понимать различия между мыслями и действиями. Ребенок не может чувствовать одно, думать о другом, а действовать в третьем. У него детская, чистая коммуникация. Если он о чем-то переживает, надо научить его говорить о своих чувствах, а не переводить их в постоянные мысли, которых он боится или стесняется. Тогда его душевная боль проходит, и детское сознание может воспринимать учебную или другую задачу, которую он реализует в действии. Поэтому рекомендуется помогать ребенку, отреагировать свои негативные эмоции через рассказ, игру, драматизацию, рисунок, пантомиму: «Нарисуй, покажи, расскажи, проиграй, что тебя сейчас тревожит, а потом мы начнем с тобой делать уроки!».

Задавать вопросы. Все разговоры о подготовке детей к школе, интересе к учению, познавательных способностях окажутся излишними, если мы перестанем интересоваться и реагировать на замечательные вопросы, которые дети задают: «Почему солнце не падает с неба?», «Почему рыба не захлебывается в воде?», «Почему люди стареют?», …

Если мы хотим поддерживать инстинкт любознательности, мы должны убедиться, что уже к пяти годам ребенок упивается своими вопросами и знает, что есть способы, как найти на них ответы. Детей надо учить самих вылавливать ответы на вопросы, помогать искать и находить их.

Понимать, что на сложные вопросы нет простых ответов. Ребенок столкнется в жизни с серьезными вопросами, социальными и научными проблемами. Не надо постоянно твердить ему: «Ты еще маленький», «Не твоего ума дело», «Вырастешь – поймешь». Можно приоткрывать завесу и показывать, что не на все вопросы есть однозначные ответы. Этим мы будем развивать стереоскопическое, глобальное, а не только черно-белое мышление ребенка.

Не бояться неудач. Чтобы научить чему-либо, ребенок не должен бояться ошибок и неудач. Детям надо помочь понять, что на ошибках можно учиться. Тем более нельзя за это унижать и наказывать детей. Ребенок, который боится ошибок и неудач, вырастет неуверенным в себе человеком, настоящим неудачником.

Доверять взрослым. Ребенку необходимо доверять взрослым, но доверие разрушается, ели родители в угоду ребенку постоянно играют с ним в разные игры и обманывают: «Съешь кашу, станешь большим», «Мама всегда говорит правду», «Папа самый сильный и смелый».

Иногда родители думают, что ребенок не станет им доверять, если узнает об их слабостях. Мы не нарушим доверия ребенка, если признаем человеческое несовершенство.

Думать самому. Чувство собственной уникальности и способности к выбору – жизненно важная часть человеческого существования. Этой способности легко научить, если просто поощрять ребенка в том, чтобы он высказывал свое суждение, не боясь, что его накажут или будут над ним смеяться. Никто из нас не хочет воспитать человека, слабого духом или слабого интеллектуально. Мы хотим, чтобы наши дети принимали серьезные решения, обладали здравым смыслом и собственными убеждениями. Для этого не надо ждать, пока ребенок окончит школу и станет совершеннолетним. Надо уже сегодня демонстрировать свое уважение к личности ребенка.

Знать, в чем можно полагаться на взрослого. К пяти годам ребенок должен знать, что существует много ситуаций, с которыми он не может справиться. Он не может справиться с компанией старших детей, с диким поведением группы и многими другими случаями. Нам необходимо объяснить детям, что взрослые, родители могут быть настоящими друзьями ребенка, которые приходят на помощь в трудную минуту, которые могут понять их и уважают их права.